Łuszczyca
Łuszczyca (łac. psoriasis) – przewlekła, nawracająca choroba układowa mediowana immunologicznie (należy do chorób autoimmunizacyjnych), w której procesy zapalne charakteryzującą się obecnością objawów skórnych – łuszczących się wykwitów – i stawowo-ścięgnistych.[1] Choroba ta jest częstą przyczyną problemów dermatologicznych – wedle niektórych źródeł dotyka 2–4% populacji[2], wedle innych ocenia się, że dotyczy 16 osób na 1000 populacji ogólnej[3]. Nie stwierdza się predykatyw co do płci. Łuszczyca jest schorzeniem uwarunkowanym genetycznie o dziedziczeniu wielogenowym. Stwierdzone zachorowanie u jednego z bliźniąt jednojajowych daje 70–80% wystąpienia tej przypadłości u drugiego. W przypadku bliźniąt dwujajowych ryzyko spada do 15–25%. Łuszczyca u jednego rodzica obarcza potomstwo ryzykiem zachorowania w 25%. Gdy choroba dotyczy obojga rodziców, zagrożenie sięga 60%[4].
Główną rolę w patogenezie odgrywają czynniki immunologiczne, nieprawidłowe funkcjonowanie składników układu odpornościowego – limfocytów T i wydzielanych przez nie cytokin[5]. Stwierdzono także istnienie wspólnych mechanizmów patogenetycznych w łuszczycy i w chorobach serca i naczyń[2] oraz błony naczyniowej oka[6]. Łuszczyca jest schorzeniem niezakaźnym i niezłośliwym. Cechuje się przewlekłym przebiegiem z tendencją do samoistnego ustępowania (remisji) i nawrotów. Pierwszy wysiew zmian może wystąpić w każdym wieku. Szczyt zachorowań przypada na drugą i trzecią dekadę życia.